15 Nisan 2009 Çarşamba

Kül...

Yüreğim bir anka kuşu misali,
Küllerinden var eder kendini.
Bile bile yanacağını,
Koşulsuz düşüverir yangının kucağına.

Yanar.

Rüzgarla savrulur.
Küllerinin arasından süzülür yürek
Sol yanıma konuverir sessiz.

Susar.

Ta ki yeni bir yangını görünceye kadar.
Düşünce kor,
ilk atışı çınlar kulağımda,
seslenir yürek!

Suskunluğunu bozar.

Unutur kül olmanın acısını;
İnadına yanar!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder